Wc papier

Al drie dagen is er geen wc papier meer. Niet in de residences, niet op school, niet in de kantine en zelfs in de cafe's is wc papier nergens te bekennen.

Maar naast dit "kleinigheidje" gaat het goed.
Tijdens Bajram zijn we met veertien man naar Dubrovnik geweest. Dit is een hele emotionele trip geweest.
We kwamen aan op woensdagavond en hebben met z'n allen op het strand gezeten. Gekletst, wat gedronken, gelachen. En er was geen check in om 11 uur! Daar hebben we erg van genoten.
De dag erna hebben we de oude stad verkend. Deze dag was voor mij erg emotioneel. Bij de kleinste dingen die ik zag welden er tranen op. IK wilde dit delen met thuis, ik wilde dat mijn beste vriendinnetje hier was. IK wilde ook met haar lachen en plezier maken. Eenmaal terug in ons appertementje heb ik naar huis gebeld. Het was fijn om Daafje te horen zeggen dat ik niet hoede te huilen. En gek genoeg waren de tranen daarna op. We hebben in onze kamer gezeten met chocola en snoepjes en hebben gekletst tot diep in de nacht. En dat terwijl we de volgende ochtend om 8 uur in de bus moesten zitten..

Na Dubrovnik is er een bepaalde rust in me gevaren.
Het was erg fijn om de bergen van Moster te herkenen terwijl we de stad in reden. Het voelde goed om met mijn zware rugzak de trap van de residence op te lopen. En op dat moment kon het gemis van de wc papier me nog niet schelen. Ik was (t)huis. Die middag was er op school bezoek van Scandinavische ambassadeurs waarbij we aanwezig moesten zijn. We hebben hen de school laten zien, presentaties gegeven en we hebben een uur met hen gepraat over onze school in deze omgeving, of wij wel echt iets kunnen betekenen.
Deze vraag spookt sinds Dubrovnik door mijn hoofd. In ons appartement raakte ik aan de praat met een andere reiziger. Deze man woont in Duitsland maar was geboren in Moster en heeft hier gewoont tijdens de oorlog. We kregen een discussie over onze school. Wat kan zo'n school doen als het een probleem in de regering is? En daarnaast is het een probleem van de locale gemeenschap en die zullen zich niks aantrekken van een paar internationals die de wereld willen verbeteren.
En ik ben bang dat ik hem gelijk moet geven..
Ja, dit is de enige school in BiH waar Kroaten, Serviers en Bosniakken met elkaar naar school gaan. Maar wat hebben de internaionals toe te voegen? Een voorbeeld zijn?
Het is iets waar ik nog wat meer over na moet denken.
Daarnaast is de CAS die Sara en ik wilden starten afgewezen. Het is er de tijd nog niet voor.. de mensen zijn er niet klaar voor, werd er tegen ons gezegd. Sara en ik gaan om een meeting vragen, we gaan dit niet zomaar opgeven. Ik zal jullie hiervan op de hoogte houden.

Vanavond gaan we pannenkoeken bakken in de residence. Er is een facebookparty in Maja's room. Socializen van kamer naar kamer. Maar eerst cake eten in Musala (de andere residence) want vandaag is Roman jarig (Tsjechie). Winkelen met Fanni en Megan, huiswerk maken en er is nog wiskunde class.

Ik moet nu echt opschieten om mijn wiskunde class te halen.. en dat terwijl ik jullie nog veel meer wil vertellen.
Anja je hebt gelijk. 24 uur is niet genoeg...