Rainy Mostar

Vandaag ben ik weer een dagje thuis geweest. Gisteravond heb ik moeten overgeven en het leek me slim om niet naar school te gaan.
Er heerst griep onder de UWC studenten en omdat mijn lichaam op het moment aan de zwakke kant is (weinig slaap, ander voedsel en een ander klimaat) word ik erg snel ziek.
Ik baal er ontzetten van maar ik heb nu wel ondervonden dat iets meer slapen een goed idee is en ook op mijn voedsel te letten.

De afgelopen dagen zijn erg leuk geweest! Er is ongelofelijk veel gebeurd. Het is een groot verschil met in Nederland. Hier leef je van minuut tot minuut terwijl ik in Nederland uit keek naar leuke dingen die vaak ver weg waren.
Maandag was er blind awarness day. Een second year uit Spanje is bijna volledig blind en samen met Hillary (US) had hij deze dag georganiseerd. In de ochtend probeerde hij uit te leggen hoe het is om blind te zijn. Daarna mochten de gene die de uitdaging wilde aan gaan de hele dag met een blinddoek rond lopen. Dit om te ervaren hoe het is om blind te zijn. Ik heb het een halve dag volgehouden en ik vond het verschrikkelijk..
Het is fijn wanneer er mensen in je omgeving zijn die jou naar je klaslokaal kunnen brengen maar wanneer deze mensen er niet zijn zul je dit zelf moeten doen. Zonder te kunnen zien. Het voelde heel erg verloren. Maar ook in de lessen, aantekeningen maken lukte niet en wakker blijven is ook erg moeilijk wanneer het donker is voor je ogen.
Over slaapproblemen gesproken.. ik snap niet hoe sommige mensen het heir doen! Ze komen de dag door met maar 4 uurtjes slaap, en dat is blijkbaar heel normaal hier. Ik ben al doodop met 6 uur slaap, de koffie moet me er dan echt door heen slepen.

Dinsdag was het National Peace Day.
We gingen als hippies verkleed naar school en na school gingen we met bijna alle studenten naar de residence die dicht bij school ligt, Musala (helaas niet mijn residence). Hier werden prayer slingers gemaakt en om na dinner was er een cosy evening in de basement. Met een groep mensen zaten we in een kring en mocht iedereen die dat wilde iets vertellen, een gedicht of song delen of zelf iets zingen. Dit was de eerste avond dat ik het UWC gevoel ervaarde. Wat het UWC gevoel is? Ik voelde me verbonden met de mensen om mij heen en ik besefte dat, toen mensen hun beeld van vrede schetste, al die 20 verschillende nationaliteiten best wel wat dingen in gemeen hebben.
Het was fijn om dit te voelen omdat je juist heel erg de verschillen merkt. Vooral tussen de locals en de internationals.Dt wordt veroorzaakt door de verschillende motivaties. Vooor de locals is UWC een ontzettende goede educatie en hebben ze veel meer perspectief voor de toekomst. Dit is logisch maar hierdoor hechten ze minder waarde aan nieuwe vrienden maken, de CAS activities en wordt er bijna alleen maar local gesproken onderling. Er zit wel een vooruitgang in sinds we ze hier op aanspreken. Het moeilijk is alleen dat de leraren bijna allemaal oo local zijn en hier aan meedoen.
Daarnaast zijn aardig wat homoseksuelen en bisekuelen tussen de internationals die hier open voor uit komen. Dit wekt aardig wat negatieve reacties op bij de local studenten. Zeker nadat Marco (second year, local), na dit weekend uit de kast was gekomen. Het is een discussie die elke dag gaande is en waarbij de internationals een groep vormen en de locals. Maar naast dit wat negatieve verschil waardeer ik wel heel heel erg dat de locale bevolking veel meer geniet dan dat wij in Nederland, en ik denk ik bijna heel West-Europa, doen.
Ze hebben een hele relaxte manier van leven. Elke dag worden er koffies gedronken op terrasjes (er wordt niet zoveel gewerkt), mensen roken als schoorstenen. Ze weten dat het slecht is maar het is lekker dus doen ze het. En daarnaast hechten de mensen hier niet zoveel aan materiele waarde.
Het is fascinerend om te zien en misschien kan ik er nog wel wat van leren!

Ik heb ze een liedje van de Dixie Chicks laten luisteren (I hope) in de cirkel. Dit was voor mij wel een stap om te doen. Iets delen wat veel voor mij betekent met toch wel wat vreemde mensen. Maar ik merk dat ik hier meer dingen doe om uit mijn comfortzone en in mijn groeizone te komen. Het geeft me een heel sterk gevoel maar naast dat ben ik ook heel erg blij dat ik steeds meer luister naar wat mijzelf.

Voorderest heeft het hier afgelopen week ontzettend hard gestormt. Ik was met Kerim in the old bank en op een gegeven moment zijn we snel weggerend omdat het gevaarlijk begon te worden met het glas dat bijna aan het "vliegen" was. We hebben bij Coco Loco gezeten (een van de leuke cafétjes) waar het licht uitgevallen was. Het was vreemd om Mostar op deze manier te zien, het was heel droevig. Gelukkig is het goede weer wel weer terug en is het nog steeds rond de 25/30 graden. En omdat het in de klaslokalen zo warm zijn hebben we sommige lessen buiten in het park. Geschiedenisles in een crikel in het gras.
Vrijdagavond was er een fantastisch feestje en het leukste gedeelte was nog wel het tutten met de meiden voordat we weg gingen. Jurkjes, make-up en sieraden lenen van elkaar. Een beetje roddelen en we hebben ontzettend veel gelachen. Het voelde heel vertrouwd.
Langzamerhand worden er nu ook al echte vriendschappen gevormd en ik merk dat ik ontzettend lieve mensen om me heen heb! Naast de lol die we hebben kan ik ook serieuze dingen met ze delen en kunnen ze mij troosten wanneer ik heimwee heb of me slecht voel om andere dingen. Het voelt allemaal heel intens omdat je elke minuut samen leeft.
Dit zorgt voor privacy gebrek. Hier heb ik het soms wel moeilijk mee. Het enige plekje waar je op jezelf kan zijn is in de badkamer en dan nog wordt er om de 5 minuten op de deur geklopt omdat we de badkamer delen met 15 man. Maar dit is iets waar ik mee moet leren omgaan. Net zoals met het feit dat je je eten en drinken niet zomaar ergens kunt laten liggen, het is weg of op voordat je het weet. Vervelend maar het betekent dat je er dan gewoon iets beter op moet letten.

Ook heb ik me vandaag ingeschreven voor de project week. Het is nu zeker dat ik clowning workshops ga volgen! Ik heb er ontzettend veel zin in! Na deze week wordt er hoogst waarschijnlijk een CAS van gemaakt, waarin ik graag aan wil meedoen.
Over CAS gesproken.. zaterdag begint mijn eerste! Voor refugee camp hebben we een vlooienmarkt georganiseerd voor de school. Na deze vlooienmarkt gaan we besluiten wat we met het geld gaan doen. Er zijn namelijk twee mogelijkheden. Of speelgoed kopen voor de kinderen of de "garage" opruimen zodat we daar een speelruimte voor de kinderen kunnen maken. Ze kunnen dan ook gezamelijk spelen in de winter.
Daarnaast zal MUN (Model United Nations) ook snel beginnen. Woehoee!
En nu ga ik er een einde aan breien omdat ik naar Ena toe ga en daarna gaan we met een groepje Love Actually kijken. En dan vroeg naar bed...

p.s. Let alsjeblieft niet op alle spellingfouten!