Happy Thanksgiving

Happy thanksgiving!

Deze week is er American Culture week en dat wordt uitgebreid gevierd.
Met native storytellings night bij een kampvuur, hippieshirtjes maken, een salsacurcus en een amerikaans ontbijt in het weekend. En natuurlijk niet te vergeten, thanksgiving!
De Amerikanen hebben vijf uur in de keuken gestaan om voor honderd man een thanksgiving maaltijd voor te bereiden en dit was fantastisch gelukt. Voor de eerste keer was ik “dankbaar” voor het eten. Maar ook hebben we presentaties gehad over Canada en amerika en laten we zeggen dat dit vooral heel erg veel fun was!

Deze week is er veel te doen. We hebben voor een week Croaten op bezoek van een stad waar Croaten en Serviers vredig naar elkaar leven, dit blijft een uitzondering.
Ze zijn hier om te kijken hoe we op onze school leven met allerlei verschillende culturen en waar ook serviers, kroaten en bosniers gezamelijk lessen volgen. Maar ook hebben zij tijdens de Global Awarness wat meer verteld over hun school. De global Awarness vond gisteren plaats en ging over divided cities. We hadden een spreker die uit Iederland kwam en over de situatie in Belfast vertelde. Shaked, second year uit Israel, gaf een presentatie over Jeruzalem en Samiaa, first year uit Libanon gaf informative over Beirut. Maar ook de burgemeester van Mostar was er om over de situatie te vertellen hoe die op het moment hier is. Sommige presentaties waren erg intressant, anderen een beetje vermoeiend. Er werd veel herhaald over hoe de situaties zijn, weinig oplossingen en ideeen gegeven over hoe de situatie verbeterd zou kunnen worden.
Vooral de presentatie over Jeruzalem was indrukwekkend, ook omdat ik op het moment een boek aan het lezen ben van Noor, koningin van Jordanie, waar ze verteld hoe het nou eigenlijk komt dat de stad zo verdeeld is geraakt tussen de moslims en de joden.
Beirut was een voorbeeld van een stad die ongeveer dertig jaar geleden een burgeroorlog heeft meegemaakt en datee r goed boven op is gekomen, waar mensen met verschillende religies vredig met elkaar omgaan. Samiaa vertelde dat dit kwam door het gezamelijke gevoel van nooit meer terug, nooit meer een oorlog, nooit meer slachtoffers. Deze gedachte wordt hier ook gedeeld, maar toch gaan de kroaten ‘s ochtend naar school en de bosniers in de middag. Om elkaar niet in de weg te lopen.
Misschien is het allemaal nog te vers.. Een voorbeeld is de taxichaufefeur. Nermir rijdt altijd de collegestudenten voor een special prijsje, net zoals toen hij mij naar school reed waar ik mijn ouders voor de eerste keer ontmoette toen ze hier waren. Ik vertelde hem in welk hotel mijn familie zou slapen en hij was geschokt. De eigenaar was een sluipschutter voor het Kroatische leger en heeft nu een hotel in het Bosnische gedeelte, dit kon Nermir niet zo goed hebben.
Of net zoals toen we in Sarajevo waren. In het hotel viel het licht uit en een aantal meiden bogonnen te gillen vanwege de plotselinge donkerheid. De eigenaar kwam de kamer binnen met zaklampen en zei dat we ons niet zo moisten aanstellen, dat er geen licht was voor vier jaar tijdens de oorlog.
Op sommige momenten kun je de gevoeligheid voelen bij de mensen en dat maakt je dan weer eventjes bewust van het feit wat er hier gebeurd is, dan zie je de kogelgaten weer in de gebouwen en op de straten. Die na dertien weken bijna niet meer opvallen.

Er zal voor een weekje nog even hard gewerkt moeten worden en dan is de second grading session voorbij en is school niet meer zo belangrijk. Veel leuke dingen liggen in het verschiet. Winter Arts festival, optreden van de theatergroup (Twelve Nights van Shakespear), christmis concert, sinterklaas met de duchties, Claudia’s moeder komt en natuurlijk wintergalaaa!
Oh en trouwens, overdag is het hier zestien graden maar op de bergtoppen ligt al sneeuw!