saying goodbye

Gisteren en vandaag heb ik al veel afscheid moeten nemen van mensen. Dit was toch wel een beetje vreemd, een beetje verdrietig ook wel.
Vanavond gaan we voor de laatste keer in 2010 naar Old Man's en Coco Loco met de gene die nog "over" zijn. Gezellig, maar dat zal ook vast wel huilen worden.
Ja, ik wil naar huis en ik ben hier nu toch ook wel een tijdje op aan het wachten. Maar nu het dichtbij komt bekruipt me een erg naar gevoel. Mostar is zo mooi op het moment. Sneeuw op de bergen, strak blauwe lucht, het zonnetje dat schijnt, frisse lucht, palmbomen en andere bomen die harstikke mooi groen zijn. Maar naast het magische weer is het hier toch op andere manieren ook bijzonder. Vandaag zijn we met elke leraar voor een koffie gegaan omdat het de laatste les was. Het is zo gaaf om met je leraar in een cafe te zitten en tsja, je komt toch uit nederland, te praten over wiet. Ilvana (lerares Engels) vroeg zich af hoeveel een joint in nederland koste. Ze was erg verbaasd over de prijs en toen zei ze nog van: "ag dat is prima te doen als je hem deelt met een vriend."
Of tijdens wiskunde had Jordanka koffie en koekjes meegenomen. Na een paar cartoons gekeken te hebben moesten twee mensen een brug maken met hun armen. De bedoeling was dat wij hier onder door moesten rennen en een wens moesten doen. Iedereen was als een dolle door de klas aan het rennen, inclusief Jordanka, wensen aan het maken en meezingen op WHAM en Mariah Carey met hun kerstliedjes.
En ja, ik wil naar huis. Toch valt het afscheid nemen van de mensen en Mostar me zwaarder dan ik gedacht had. En vreemd is het niet, een bevestiging dat dit mijn plekje aan het worden is.

Afgelopen woensdag was er wintergala. Het was óntzettend geslaagd. Valentina, de headmistress, ging op een gegeven moment DJ'en en iedereen ging los. We hadden ook een latere check in waar we natuurlijk goed van genoten hebben. Na een tijdje de stad in duiken en iedereen ging ontzettend los! NEn u maar weer eens los gaan in Sittard!