Like in the movies

zaterdagavond, rond een uur of 6, eva, roman en ik nagelbijtend te wachten op Megan en Fanni. Megan had die ochtend het vliegtuig gemist maar zou toch nog om 5 uur aan komen, fanni die op haar aan het wachten is maar elkaar niet kunnen bereiken vanwege een ontbrekende telefoon, geen geld voor een taxi om naar het busstation te komen en eigenlijk wist fanni ook niet zeker of ze wel op het goede vliegveld was. Shit! Om vijf voor zeven kwamen ze aangerend en om zeven uur zaten we in de bus, niet helemaal kunnen geloven dat we het allemaal net op tijd hadden gered.

Het moment dat Megan en Fanni kwamen aangerend was ongelofelijk. Ik was een beetje zenuwachtig, op een goede manier. Ik had ontzettend veel zin om hen weer te zien, maar hoe zou het nou gaan na elkaar vier weken amper gesproken te hebben? It was just like in the movies. Tassen en koffers die op de grond vallen, naar elkaar toe rennen met schreeuwende geluidjes en elkaar voor een hele lange tijd niet meer los laten. Op dat moment.. voelde ik dat alles wel goed zou komen in Mostar. En dat is het ook.

Toch moet ik wel zeggen dat het ook wel een beetje vreemd is. Na iedereen een grote knuffel gegeven te hebben, met z’n allen naar een concertje in de stad te zijn geweest, met z’n allen door de stad gelopen te hebben.. alles voelt weer normaal. Ik ben er nog niet helemaal over uit of het een goed gevoel is. Een beetje bang dat omdat alles zo normaal voelt het ook wel snel weer zou gaan vervelen. Toen ik dit gevoel aan Eva, Megan en Fanni vertelde lachtten ze me vierkant uit. Hoe kun je je hier nou vervelen? En gelijk hebben ze ook wel.. het uwcleven is alweer begonnen. Gebrainstormed over een amnesty international event en over the silence day. Yes, I am back!