Love life

Lieve lieve mensen,

Ja, ik ben weer terug! In Mostar. Terug op uwcim. Terug bij vrienden. Terug thuis.
Ook terug in de hitte, het is hier rond de 45 graden! Wanneer je douched is afdrogen een verspilde moeite. Ten eerste ben je zo droog en ten tweede ben je na een minuut of twee toch weer nat. In deze hitte hebben we de introductieweek voor de (fantastische) firsties. We hebben een aantal acitiviteiten moeten schrappen, vanwege de warmte gaat helaas ales niet lukken. Toch, het lijkt wel alsof ik meer en meer energie krijg! We hebben net de opening ceremony gehad voor onze firsties. We hebben de hele dag allemaal sketches voor bereid, met de schoolband geoefend en alle vlaggen van alle verschillende landen opgehangen. De opening ceremony is erg geslaagd, met ook nog eens goed feestje erachter aan.
Het is leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen, vooral als tweedejaars. Ik merk ontzettend het verschil. Het is vooral het feit dat je weet hoe alles gaat lopen en ik heb al mijn vrienden. Als ik dan die verloren blikken van de firsties zie ben ik blij dat ik niet meer in dat schuitje zit! Maar met hun zal het goedkomen, net zoals het ook met mij is goed komen.

Ooh ook nog eventjes wat vertellen over mijn nieuwe kamertje natuurlijk. Ik zit dit jaar in Musala, de residence in het Bosnische gedeelte. De residence die maar op vijf minuten loopafstand van school is en waar ik gewoon een eigen bureau en klerenkast heb! Het is ongelofelijk hoe blij je kan zijn met een eigen bureau.. Verder bestaat een muur alleen maar uit ramen want de kamer veel licht geeft en we hebben een super uitzicht! Dit is wel wat anders dat het kleine dakraampje dat we hadden in Susac vorig jaar. Eva Wittekind is dit jaar ook weer mijn kamergenootje en daar ben ik heel erg blij mee. Bij elkaar kunnen we de rust vinden die we soms nodig hebben, en helemaal ons zelf zijn. Ook hebben we weer planten gekocht, die nu op de vensterbank staan. Eef en ik zijn wel goed in een kamer gezellig, warm en huiselijk te maken. Met een teacorner, de planten en de hoekjes is onze kamer alweer eentje waar mensen maar binnen blijven lopen.

Zoals jullie wel merken is het heerlijk om weer terug te zijn. Toch was het afscheid nemen van thuis moeilijk. Al moet ik eerlijk toegeven dat dat dit jaar ook beter ging dan alle vorige keren. Zoals ik al zei is het gewoom makkelijker om hier te zijn dan vorig jaar. Ik voel me zeker, zit goed in me vel en ben blij met het feit dat ik me weer helemaal thuis voel in dit gekke maar mooie land.
Vergeet wel niet dat ik af en toe wel aan Sittard en thuis denk hoor. Zo aan Ernesto's, aan de etentjes thuis, de tuin en het zwembad. Aan pap, mam, Jo, Ben en Daaf. Maar ik merk steeds en steeds meer dat ik het goed zonder hen red, beter dan ik ooit had kunnen denken.

Morgen staat er weer veel op het programma dus ik ga mijn bed in duiken. Hopelijk gaat het slapen een beetje, vanwege het warme weer. 's avonds koelt het helaas niet eens af.
Gelukkig slaapt iedereen heel slecht en ben ik niet de enige die met wallen onder haar ogen rond loopt!

Weltrusten allemaal