War

Wanneer je in Bosnie en Herzegovina leeft zijn de gevolgen van de oorlog dagelijks te zien, te horen en te voelen. De ruines, de kogelgaten, de verhalen, de hulp kreten van de vrouwen in de refugeecamp maar vooral de ogen die nog niet vooruit kunnen kijken.

Mijn Engels lerares is tijdens de oorlog naar Italie gevlucht en heeft hier een tijdje in een vluchtelingenkamp gewoond. Ze spreekt vloeiend Italiaans en voelt zich meer connected met Italie dan met Bosnie, haar thuisland.
Mijn wiskunde lerares is haar beste vriendin tijdens de oorlog verloren, nadat zij een gruwelijke tijd heeft gehad in één van de vele verkrachtingskampen.
De moeder van het jongetje waar Megan bijles aan geeft is bevallen van haar oudste dochter tijdens de oorlog. Na bevallen te zijn in het ziekenhuis moest ze terug zien te komen naar haar huis. Dit met allemaal mannen om haar heen om het pasgeboren meisje te kunnen beschermen van de snipers.
Mijn psychologie lerares die negen jaar oud was toen haar huis in Sarajevo beschoten werd en met 11 man in een klein kamertje heeft moeten leven.
De dochter van Zora die eerst verkracht en toen is vermoord voor haar ogen. Haar zoon die een jaar na de oorlog zelfmoord heeft gepleegd. Zora leeft nu in het refugee camp waar een altaar de meeste plek in het “huisje”in beslag neemt. Hier branden altijd kaarsen.

Dit jaar is het twintig jaar geleden dat de oorlog in Bosnie en Herzegovina uitbrak.