Hitchikend to Montenegro

Donderdagmiddag, regenjas, twee grote rugzakken, bordje met "Trebinje" en "molim"(alsjeblieft in het Bosnisch), begonnen Quinten en ik aan het hitchhiken avontuur. Met 16 auto's zijn we liften naar en door Montenegro gegaan. Met mn voeten in de Montenegrijnse zee, lezend, genieten van de helaas weinige zon: afgelopen weekend was het vrije leven.

Voordat we donderdag vertrokken gaf pap me nog wat tips. Tsja, een vader die toch wat bezorgd is dat z'n dochter bij wildvreemde mensen de auto in stapt. Ik dacht bij mezelf: ag stel je toch niet zo aan maar er zijn momenten geweest dat mn telefoontje in de hand hield, terwijl we dus bij wildevreemde mensen in de auto zaten, voor het geval dat..
Maar ondanks de iets mindere momenten in de auto's: liften is so much fun!
Sta je langs de weg, met je duim omhoog en wanneer er dan een auto stopt, in ons gebrekkig Bosnisch vragen of ze de goede kant op gaan. Instappend maak je een klein praatje en je leert de meest bijzondere mensen kennen.

Nu gaat het studeren beginnen: over drie weken zijn de examens en de tijd in Mostar begint dus tegen het einde aan te lopen. Vreemd maar ook wel goed. Toe aan het nieuwe avontuur in waarschijnlijk Londen aan SOAS (School of Oriental and African Studies). Deze laatste weken zullen veel studeren worden maar ook nog even van alles heel erg veel genieten. Beginnend aanstaande vrijdag wanneer we met een groepje vriendinnen naar een plaatsje aan de Kroatische kust gaan om hier te studeren, te kletsen en om voor de laatste keer zo intensief bij elkaar te zijn.

Wat is het leven toch mooi!