COULD FEMINISM DESTROY TAXPAYERS' MONEY?

Met vijf meiden in een appartementje aan de Kroatische kust om te studeren. Studeren gebeurt er meer dan genoeg, en het is ook nog eens super gezellig! Fanni de femenist, Paula die zorgvuldig op het geld let, Megan die kookt, Eva die stofzuigt en tsja, ik? Ik schrijf.
Daarom deze zin van de Daily Mail-o-matic. Een Engelse krant waarvan de headlines gewisseld zijn om eens flink in een deuk te liggen!

Over veertien dagen beginnen de examens en de tijd begint nu echt te tikken. Er is nog heel veel te studeren en soms beland ik in een stress moment waar ik door de bomen het bos niet meer zie. Waar ik niet meer weet of het me gaat lukken. Waar ik besluit dat ik ook best wel moeder kan gaan worden, die kleine schattige babytjes! Maar dan komt, gelukkig, net op tijd dat avontuurlijke gevoel weer om hoog. Wat krijg ik een kriebels in mijn buik als ik aan Londen denk! Ik krijg kriebels in mijn buik aan graduation. Over ongeveer vijf weken staan we op het podium in onze groen/blauw gowns, met de hele jaargroep. Onze diploma in ontvangst nemen en dan zijn de twee jaar in Bosnie definitief voorbij. Ongelofelijk! Ik weet nog zo goed dat ik door het UWC gebeld werd met het nieuws dat ik naar Bosnie en Herzegovina mocht gaan. Nooit gedacht dat Bosnie mijn plekje zou kunnen worden. Iets wat ik gisteren erg merkte. Ik voelde me een beetje ontvreemd hier in het appartementje, ik was tenslotte weg van thuis. Mijn Mostar thuis.

Ik kijk nu uit over de zee en voel me intens gelukkig. Megan die uitgebreid de bak in beslag heeft genomen en nu al drie dagen het zelfde hoofdstuk aan het "leren" is. Fanni die zich in een dekentje heeft gehuld en geschiedenis aan het doornemen is (en ons om de vijf minuten informeert over iets "intressants" ), Paula die ligt te zwoegen op wiskunde met al 5 koppen koffie op. Eva die aan het dansen is in haar tien minuten break. Ik ga weer verder met psychologie leren en dan over een uurtje zitten we aan ons avond eten, met een paar stukjes chocola als toetje.