Beursuitreiking

Wat heb ik 2 fantastische dagen gehad! Ze waren bijzonder, gezellig en warm. Maar vooral ook heel vermoeiend. Ondertussen ben ik een beetje bij geslapen en zit ik achter de computer, lekker in het zonnetje, om jullie te vertellen wat er de afgelopen 2 dagen gebeurd is. Want zo’n beursuitreiking is niet niks!

Detmer, Mark en ik waren uitgenodigd door onze second years (Eva, Marius en Simon)om een dagje met hun naar de Efteling te gaan. Dit om elkaar beter te leren kennen en zo was er ook de mogelijkheid om meer over Mostar te weten te komen.
Woensdagochtend vroeg zat ik dus in de trein, richting Den Bosch, waar we met zijn allen hadden afgesproken. Een beetje spannend, want wat als het nou niet zou klikken met mijn second years?
Eenmaal met Mark, Marius, Simon, Lara en Damarus (onze “third” years: zij hebben hun IB diploma gehaald en gaan studeren) op het station was het ook wel wat onwennig. Daarnaast moesten we ook nog wachten op Eva en Detmer die de trein gemist hadden.
Maar dat onwennige verdween snel toen we met zijn allen in de bus zaten.
En ook in de efteling was het erg gezellig. Ik ben zoveel te weten gekomen over Mostar, over de school, over bijvoorbeeld vakken en de vele feestjes! Ook erg lekker met Mark en Detmer gekletst, over hoe gek en spannend alles wel niet is.. over vrienden en familie hier maar ook over welke spullen zij meenemen.
Nadat we alle attracties gehad hadden zijn we naar Den Haag gegaan waar we gingen logeren bij marius. Hier hebben we Bosnische specialiteiten gegeten (ik geloof dat ik daar wel aan kan wennen!) en de uitslag van de verkiezingen gekeken. Het is eigenlijk best wel vreemd om met 7 man in een kamer te zitten die je nog helemaal niet kent en dat het dan toch heel vertrouwd kan aan voelen.
Op een gegeven moment werd er bosnisch bier bij gehaald en had Simon het idee om een horrorfilm te kijken. Gelukkig sliepen we die avond met zijn allen op een kamer, dicht tegen elkaar zodat ik niet bang hoefde te zijn (want zoals de meeste van jullie weten durf ik na het kijken van een horrorfilm ‘s nachts niet meer alleen naar de wc).
Opeen gegeven moment gingen Mark en Detmer slapen en ik besloot om 5 minuutjes later ze achterna te gaan (het was ondertussen al 3 uur en wij moesten de dag erna al om 10 uur in het vredespaleis zijn). Met z’n drietjes hebben we nog even op bed gelegen en gekletst. Ik ben erg blij dat ik met twee van die leuke kerels naar Mostar ga.
Eenmaal op mijn “eigen” matras (we hebben er met zijn 3en op gelegen) en bijna slapend, kwam de rest ook waardoor ik niet meer kon slapen. Een goede oefening voor als ik Mostar zit want daar zal ik ook een kamer moeten delen met 3 mensen die vast niet allemaal op het zelfde tijdstip naar bed zullen gaan! Nog even gekletst met mijn second years en zo rond een uur of 6 vatte ook ik de slaap.
Je kan je wel voorstellen hoe ik me voelde toen de wekker ging.. brak!
Het zou een drukke dag worden in het vredespaleis en ik was eigenlijk al moe voordat de dag echt begon. Ondanks de moeheid en zenuwen/spanningen (ik heb echt nog amper nagels over) is het een hele gave, bijzondere dag geweest!
Samen met de andere 24 geselecteerden voor het UWC hebben wij onze beurs in ontvangst genomen, hebben we met sponsors gesproken, zijn we nóg meer te weten gekomen over het UWC leven en hebben wij met prins Willem Alexander gesproken (alumnus).
En om de dag mooi af te sluiten zijn we met de jaargroep 2010-2012 en sommige second years, wezen uit eten. Ik was daar geloof ik niet meer erg gezellig vanwege de moeheid maar heb erg genoten van de sfeer. Met 33 man zaten we in een pizzeria. 24 man die blijkbaar de 2 mooiste jaren van hun leven tegemoet gaan en 9 man die er al 1 jaar van beleefd hadden.

De trein terug naar Sittard. Ook weer gereisd met UWC’ers en weer zoveel te weten gekomen, zo genoten van de verhalen en vooral genoten van het feit dat ik ergens bij hoor waar ik me helemaal thuis voel. In Eindhoven stapte Iris (second year USA) uit en had ik nog 3 kleine kwartiertjes voor mijzelf. Genieten van de rust besefte ik dat ik écht weg ga. Tickets geboekt, een voorlopig vakkenpakket gekozen, beurs in ontvangst genomen.
Maar ook besefte ik dat de Lidewij hier redelijk uitgegroeid is. Maar dat ik tussen al die UWC’ers eigenlijk nog een “white sheet of paper” ben. Want wat zal ik daar groeien en ontwikkelen.

Ik ga écht weg…

Ik kan niet wachten.