Hakuna Matata!

Het is weer tijd voor een berichtje uit Ethiopie! Nadat de computer in het internetcafe bijna er een uur erover gedaan heeft om op te starten, kan ik eindelijk beginnen.

Het is onfelofelijk hoe snel de tijd gaat. Eigenlijk is het nog meer ongelofelijk dat ik me hier over blijf verbazen, ik denk dat dit wel bijna in elke blog voorkomt! We zijn hier nu voor bijna twee weekjes en dat betekent dat er al bijna 2/5 op zit. De afgelopen twee weken zijn ontzettend emotioneel geweest. Allereerst is het gewoon uitputtend om de hele dag met kinderen om te gaan, ik kan nu in ieder geval zeker zijn van mijn zaak dat ik later nooit met kinderen zou gaan werken. Voor deze vijf weken is het oke, ik geniet er zelfs van, maar langer dan die vijf weken zou ik het niet kunnen. Gelukkig zit er ook veel afwisseling in het werken, wat het allemaal een beetje makkelijker maakt. Vorige week zijn we met de kinderen van BigAHope naar de bowlingbaan geweest met Charleen en Owen. Charleen en Owen wonen in Ethiopie, samen met hun geadopteerde Ethiopische zoon en zijn familie. Zij doen hier vrijwilligerswerk voor allerlei verschillende organisaties, onder andere voor BigAHope. Het was ontzettend lachen om met de kinderen te bowlen, die het voor hun eerste keer deden. Ze konden niet ophouden met lachen, en het was een juich geluid wanneer iemand (wat zeldzaam was) een strike of een spare scoorde.
Afgelopen week waren ook Christy en Brad op bezoek, dit om hun geadopteerde zoontje Negatu op te halen. Negatu is anderhalf en is samen met alle andere baby's en kleuters, de gene met wie we het meeste optrekken. Het is heerlijk om met ze te spelen en wat engelse woordjes te leren, die lachjes wanneer je ze kietelt! Christy vertelde ons dat iedereen uit de infants room (Tariqu, Gelmesa, Abebou, Ibistu en Djibri) op het punt staat om geadopteerd te worden. Ze worden waarschijnlijk allemaal in deze zomervakantie opgehaald door hun adoptieouders.
Samen met Christy, Eef, Katie en Miles (de vrijwilligers uit Amerika en Duitsland) zijn we met de kleuters naar een westers hotel geweest waar een draaimolentje en een springkussen was. Hier hebben we de ochtend doorgebracht. Dit was zo veel fun! Die kinderen gingen maar door en door, maar rond een uur of 2 (al een uur na hun eigenlijke naptime), begonnen ze in te kakken en vielen ze gewoon in slaap op het springkussen. Deze ochtend heb ik wat met Christy gepraat, wat haar beweeg redenen waren om een kind te adopteren (zelfs een kind dat HIV positief is). Ook kwamen er herkennde elementen in het gesprek voor. Ze hadden Negatu is bad proberen te stoppen. Dit lukte niet, Negatu was bang voor het water. David had dit ook! Ook wel logisch, er is geen douche in het weeshuis.
In de namiddag was er een afscheidsceremonie, waar het hele weeshuis met zijn staff members bij elkaar kwamen. Negatu had zijn traditionele pakje aan, terwijl alle andere kinderen liedjes zongen en allerlei wensen voor Negatu uitspraken. Christy and Brad waren ontzettend emotioneel, net zoals de staff members en sommige kinderen. Ik ook. Ik kon mijn tranen niet in houden, wat gelukkig niet uitmaakte aangezien meer mensen emotioneel waren. Het was ook erg bijzonder om te zien dat bijna alle kinderen het Negatu gunde, ze gunden hem een nieuw, veiliger, warmer huis. Ze gunden hem een nieuwe familie, terwijl de meeste kinderen die in het weeshuis zitten, er maar een zeldzame kans is om geadopteerd te hebben. Omdat ze oud zijn willen ze hen niet meer hebben. Voor sommige oudere kinderen was het daarom dan ook lastig en gingen naar hun bedje, om niet bij de ceremonie te zijn. Ze konden niet aanzien dat er iemand mee gaat naar Amerika, terwijl zij die kans nooit zullen krijgen. Hartverscheurend..

Zoals je wel leest zijn dit al een paar emotionele momenten. En alleen al een dag doorbrengen met de kinderen is emotioneel door de verhalen die ze je vertellen. Eef en ik besloten daarom ook om er voor een weekendje er tussen uit te gaan. Een goed idee, met een redelijke goede afloop..
Samen met Jambo, een van de staff members, hebben we uitgelegd gekregen hoe we in Awasch National Park moesten komen. Op zaterdagochten hebben Eef en ik een taxi genomen naar het "busstation" dat net buiten Addis Abeba ligt. Busstation tussen haakjes omdat het gewoon een verzamelplaats in voor allerlei verschillende busjes. Er is geen logica en daarom wordt er van overal de bestemmingen van de bus geroepen. Of er komen mannen op je af, misschien ook wel omdat wij twee blanke, westerse meisjes zijn, om je vast te pakken en je mee te nemen naar hun bus. Eef en ik hebben ondertussen geleerd hoe we hen van ons af moeten slaan. Vanaf daar hebben we een hippiebusje naar Nazareth genomen. Het is ongelofelijk hoeveel mensen in zo'n busje passen... een zitplaats voor drie mensen wordt gewoon gedeeld met vijf man, alsof het de normaalste zaakl van de wereld is om 3 uur in de bus te zitten, met je kont maar op de helft van een stoel.
Keiharde Afrikaanse muziek uit de speakers, en daar ga je. Wat voelde ik me vrij! Daar reden we, midden door Afrika, op weg naar een onbekende bestemming. In Nazareth hebben we een ander busje genomen naar Awasch, waar het national park zich bevond. Weer twee uur in een overvol busje, waardoor ik mijn benen voor twee uur niet heb kunnen bewegen terwijl ze op de motor zaten (die zich bevind in de middelste stoel op de voorste rij). Een erg onprettige reis, en wat keken we uit naar en douche! Een goed bed! Rust in het algemeen. Gelukkig vonden we een goed hotelletje waar we meteen een safari voor de volgende ochtend hadden regeld (van zes uur 's ochtends tot twaalf uur 's middags). Het water zou pas vanaf zeven uur aangaan, dus heeft onze tourguide ons eerst meegrbacht naar een uitzichtpunt van het national park. Op de weg daarnaar toe lagen dode koeien en schapen, en vlogen er gieren boven ons hoofd. Er leefden mensen in kleine hutjes die hun ogen uitkeken toen ze ons zagen. Omdat we blank zijn? De kleintjes kwamen op ons afgerend om voorzichtig beter naar ons te kunnen kijken, erg bijzonder.
Eenmaal terug in het hotel, klaar om een lekkere douche te nemen. Had ik gedacht! Uit de douche kwam bruin water en vanwege hygienische redenen had ik maar besloten om de douche over te slaan. De nacht was verschrikkelijk aangezien het binnen in de kamer net zo warm was als buiten, 35 graden. Maar het bedorf onze pret niet, we waren trots op het feit dat we dit allemaal maar gewoon eventjes geregeld hadden en de afrikaanse mentilateit is er blijkbaar al ingekropen. Je ziet wel hoe dingen gaat, rustig blijven, relaxed.
Om vijf uur ging de wekker, die dus eigenlijk niet nodig was aangezien we niet geslapen hebben, om om zes uur het park binnen te rijden. Eef en ik werden bovenop het minibusje gezet waardoor we beter uitzicht hadden. Met mijn o zo soepele lichaam was het nog een heel gedoe om daar boven op te komen. Daar zaten we, boven op de auto in een leeuwenkoning landschap. Het voelde alsof we in een film zaten! Kamelen, reuzenschildpadden, gazellen, antilopen, apen en krokodillen, die naast ons liepen terwijl de meest bijzondere vogels boven ons vlogen. Eef en ik zongen Hakuna Matata.

Tijdens deze vijf uur durende safari zijn we nog bij de watervallen geweest die zich in het park bevonden. Hier hebben we ook ontbeten met onze gids Seyoun and Abdoul (de assitent driver...). Dit was nog een heel gesprek waar ik echt mijn mond heb moeten houden. Seyoun had een Ethiopische vriend die in Amsterdam woont. Ze hebben samen nog een tijdje in Addis gewoont en hij was als een vader voor hem. Nu had die geen contact meer met hem, kon niet. Hij bleek homofiel te zin en dat mag en kan nu eenmaal niet. Daarna was het de normaalste zaak om je vriendin te slaan, ze had het nodig zei hij. Daar zaten we.. niet zo goed wetend wat we moesten zeggen.. uiteindelijk hebben we maar een beetje schaapachtig gelachen terwijl we zeiden dat we het er toch niet zo mee eens waren. Hij zei ook nog iets anders wat ik wel bijzonder vond. Hij was verloof maar vanwege hun geloof had die nog nooit seksuele gemeenschap gehad. Oke, dat hoor je wel vaker (net zoals het slaan van vrouwen en het niet accepteren van homo's, maar als het uit iemand monds komt, zo dircet, is het toch vreemd om te horen), maar ze hadden ook nog nooit gezoend! Dat mag alleen wanneer ze getrouwd zijn. Dan ben je verloofd maar heb je nog nooit met elkaar gezoend! Wat ben ik blij dat ik in Nederland ben geboren.
De reis terug was wat pittiger, midden op de dag en dus in de volle zon. Weer een overvol busje (hoe doen ze dat toch?) en dat terwijl we ons al twee dagen niet meer gedouched hadden en dus niet al te prettig roken. Wat verlangde we naar ons bed! En wat hebben we daar heerlijk twaalf uur in geslapen. We zijn weer helemaal opgeladen om de nieuwe week te starten. Met ook al een tripje gepland voor dit weekend!