Mostar days drifting away

Lieve allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen. Zoals de titel al zegt, alles gaat zó snel op het moment! Dagen gaan voorbij in een flits door alle activiteiten, deadlines en andere school opdrachten. Soms verlang ik wel naar vorig jaar waar school toch wel iets relaxter was. Deze week zit ik midden in mijn extended essay en world literature deadlines, toch ga ik jullie even vertellen hoe alles in Mostar is op het moment.Kort samenvattend: super!

Gisteravond om negen uur heb ik mijn extended essay first draft opgestuurd. Dit moest natuurlijk gevierd worden! Samen met mijn eerstejaars uit Nederland Quinten zijn we voor een biertje gegaan bij een cafetje in de straat. Het is nog steeds mooi weer dus we hebben lekker buiten kunnen zitten. We waren pas in de avond toegestaan om de residences te verlaten, dit vanwege de voetbalwedstrijd die in Mostar plaats vond. We zijn wel vaker gewaarschuwd wanneer er voetbalwedstrijden in Mostar waren maar aangezien deze voetbalwedstrijd tussen de twee teams (Kroatisch & Bosnisch) van de stad was, werden de laatste lessen geacanceld en mochten we het huis niet verlaten. Eerlijk gezegd heb ik er niet zoveel van gemerkt, op wat knallen en toeterende auto's na. Misschien ook wel omdat het Bosnische team gewonnen had en Musala in het Bosnische gedeelte van de stad ligt.

Eenmaal terug van het celebrating dat mijn EE verzonden was, heb ik heerlijk met Eef op de kamer gezeten. Ook zij was klaar met haar EE en we hebben keiharde muziek opgezet en zijn gek gaan dansen. Op een gegeven moment stonden we springd op onze bedden. Achteraf bleek dat dit niet zo'n goed idee was aangezien de veren van mijn matras nu bijna door de stof heen komen. In ieder geval was het deze ochtend lekker wakker worden en we zijn op z'n Bosnisch begonnen met een typische bosnische koffie. Life is good!

De afgelopen weken zijn er veel uitjes geweest. Met biologyclass zijn we voor een fieldtrip naar een national park geweest. Dit was ongelofelijk mooi! Het blijft mooi om meer van Bosnie te ontdekken, dat is dan ook wat ik ga doen in de project week die over twee weken begint. Samen met vrienden uit Duitsland,Belarus, Pakistan en twee dutch firsties gaan we hiken in een national park dichtbij Sarajevo. Het allermooiste is dat we verblijven in een huisje zonder electriciteit, midden in het park! 's Ochtends staan meditatie sessions gepland om de in de middag mooie hikeS te maken. 'S avonds een kampvuurtje en voor een weekje helemaal geen schoolwerk!
De international peace day is ook geweest waar we de hele dag bij vrede hebben stil gestaan. Zoals deze dag vorig jaar voor mij de UWCspirit overbracht, zo was het dit jaar ook weer het geval. Met z'n allen, 130 studenten, in een cirkel. Iedereen een kaarsje en wanneer je hem aanstak moest je vrede zeggen in je eigen taal. Daarnaast hebben we gedeeld met liedjes, verhaaltjes of gedichtjes wat vrede voor ons betekent. Samen met de andere Nederlands hebben we een Sinterklaasliedje gezongen. Ja, Sinterklaas is voor mij een vredig moment, een van de mooiste dagen van het jaar!
Biology field trip, project week, astronomy, international peace day, meditation cas en dan natuurlijk refugeecamp. Refugeecamp is op het moment best wel pittig. Afgelopen zaterdag was een hele emotionele sessie voor mij. Zora, een vrouw uit het kamp, is een hele bijzondere vrouw en het is fijn en mooi om te zien hoe ze opleeft wanneer we in het kamp komen en ik mee kan naar haar "huisje" waar ze me koffie en koekjes geeft. Het weggaan is altijd weer een beetje moeilijk.
Ook was het afgelopen zaterdag de eerste keer voor de first years, veel van hen waren ook erg emotioneel en hadden heel veel vragen. Pavo bijvoorbeeld, een professionele atleet van voor de oorlog, liet ons foto's zien van zijn huis van voor de oorlog. Foto's van het joegoslavische leger waar hij in heeft gevochten en uiteraard hing er een foto van Tito in zijn "huisje". "If Tito didn't die, there wouldn't have been a war!" Een veel uitgesproken zin door ex-jugoslaven. Hij heeft een halfuur op zijn traditionele Turkse gitaar gespeeld, totaal opgaand in zijn muziek. Dan vragen de eerste jaars aan mij waarom hij in het kamp zit, hoe zoiets kan. Vijftien jaar nadat de oorlog geëindigd is. Op die vragen kan ik ze geen antwoord geven, ik zou het antwoord niet weten.
Om terug te komen bij de oorlog, vandaag heb we een lecture over Yugoslavia en hoe het tot een einde is gekomen. Misschien geeft dit meer antwoorden, al zal je gevoelsmatig toch nooit kunnen begrijpen hoe zoiets is gelopen.

Naast refugeecamp ga ik waarschijnlijk dit jaar ook meedoen aan een nieuw opgericht CAS die met Roma kinderen gaat bezig zijn. Ik ben erg benieuwd! Dit vooral om de omgeving te zien waar ze nou eigenlijk leven. Op het moment zie je ze alleen maar bedelend, met blote voetjes en amper kleren aan, op straat. Gisteren besefte ik me dat maar weer eens. Lopend over straat zag ik de roma kinderen, moest ik snel naar huis vanwege de voetbalwedstrijd en zoals de kogelgaten er altijd waren, zo zijn ze er nog steeds. Mostar is een hele bijzondere, soms droevige, maar een hele mooi stad met zoveel diversiteit, zoveel energie en zoveel goeds.

Druk druk druk maar alles gaat wel goed druk! En over drie weekjes komen pap en mam met de jongens op bezoek, even op adem komen. Kijk er erg naar uit!! Volgende week komt Guido, ook bijzonder om hem mijn andere thuis te laten zien. Eva's en Fanni's vrienden komen op bezoek en zo gaat het leven door, alles op zn gangetje, days are drifting away...