The adventure of last week

Hallo alle lieve mensen die lekker warm bij open haard zitten, lekker met een kop chocolademelk of mijn favoriete zoethoutthee, lekker warm..

Ik ben jaloers!

Op het moment zit ik in Bristol, het piano café (helaas speelt niemand de piano) en heb ik net een kersenthee besteld. Een uur geleden ben ik op zoek gegaan naar een café dat open is en internet heeft, dit met drie dikken truien, vier paar sokken, twee leggings onder mijn spijkerbroek en twee grote sjaals. Ik zie er uit als een eskimo en zelfs dan ben ik nog niet warm: de wind is ontzettend snijend en het blijft maar sneeuwen. Ik ben in Bristol beland maar ook hier is geen internet dus ben ik nu een word document aan het schrijven. De afgelopen week was een hele gekke week, eentje met heel veel tranen maar ook met heel veel gezelligheid.
Het begon allemaal afgelopen zaterdag met de hevige sneeuwval. Eef en ik zijn die dag nog voor een grote wandelingen gegaan door old town. Tijdens die wandeling hoopte we een klein beetje op nog meer sneeuw zodat we sneeuwvrij zouden krijgen, we bedachten dat dat eigenlijk wel gunstig zou zijn zo midden in die trial examens. Sneeuwvrij betekende alleen nog maar meer tijd om te leren en heel veel wandelingen en sneeuwballen gevechten. We hadden de ergste scenario’s in ons hoofd: van geen internet in de residence, tot geen elektriciteit tot een voedseltekort in heel Mostar. Dit bleef op maandag allemaal realiteit te worden. Het bleef maar sneeuwen en op een gegeven moment viel de elektriciteit ook uit. Daar zaten we, in musala, kou te kleumen en geen idee waar die we die avond zouden slapen. Onze huismoeder kwam vertellen dat we onze tassen moesten inpakken om een avond ergens anders te slapen, we hadden nog geen idee waar maar dat zou duidelijk worden in susac. Eenmaal in susac, na een lange wandeltocht met een hele grote bagpack op mijn rug, werd iedereen verdeeld in huizen van vrienden van Valentina (onze headmistress) en van leraren. Eva, Paula, Ruzica en ik werden geplaatst bij Zoka, Maria en hun dochtertje van veertien maanden Lejna.
We hebben hier uiteindelijk drie avonden geslapen en dit was een hele leuke ervaring om de mensen van Mostar beter te leren kennen. In het begin voelde we ons een beetje ongemakkelijk, zeker nadat duidelijk werd dat zij ons hun bed hadden gegeven maar dit ongemakkelijke gevoel verdween snel. Maria die ’s avonds laat nog pannenkoeken voor ons heeft gebakken, lekker met Lejna spelen en de discussies die we gevoerd hebben. Zoka is een eigenaar van een kunstgalerie in Mostar en het waren dan ook wat vrije mensen dan die je normaal in Mostar tegen komt. Ze waren nu al bezorgd over hoe Lejna in Mostar op zou groeien en hebben dan ook het plan om in de toekomst te verhuizen. Dit idee kwam vooral vanuit de positie van de vrouw, die hier toch nog wel een beetje onderdanig is. Zelfs in dit weer lopen de meisjes nog rond in mini rokjes, dunne panty’s en hoge hakken. Allemaal om er goed uit te zien voor de mannen. Het viel ons allemaal erg op dat Zoka en Maria erg kritisch waren, naar mijn idee een hele goede eigenschap. Maar toen het op de oorlog aankwam verdween dat kritische heel snel. Het zit bij de Serviërs in hun genen en karakter, om zo agressief te zijn.

De avonden bleven we bij Zoka en Maria en overdag gingen we op pad om te kijken of mensen onze hulp konden gebruiken. Zo hebben we een aantal plekken sneeuwvrij gemaakt. Ook de weg naar school toe. Ik stond daar met een grote schep al het sneeuw weg te schuiven tot op een gegeven moment Tihomir de schep uit mijn handen haalden. Hij zei dat hij het sneller kon doen, dat meiden dit werk niet hoorden te doen en dat hij het wel zou afmaken. Ik stond daar even heel verbaasd totdat ik die schep terug gepakt heb en heel duidelijk gemaakt heb dat het niet uitmaakt wie sneller is, dat ik het wilde afmaken en dat hij de schep niet uit mijn handen hoort te trekken. Dit was nog een heel gedoe maar ik heb de schep terug gekregen. Dit voorvaal heeft zich nog twee keer herhaald maar andere jongens van school… ik was boos! Dit was een van de momenten waar ik er even helemaal door heen zat. Ik wilde in mijn eigen warme bed liggen (musala of in Sittard maakte niet uit), niemand om me heen en even fatsoenlijk mijn ogen dichtdoen. Zoals ik al zei, er hebben veel tranen gevloeid maar afgelopen week is ook zeker eentje geweest met veel gezelligheid (en soms iets te veel drank om ons warm te houden…).

Eergisteren zijn we weer terug gekomen in musala en is er eindelijk weer warm voedsel, in plaats van al het (oud) brood dat ik de afgelopen dagen gegeten heb. Verder hebben we morgen weer sneeuwvrij en heeft niemand echt een idee wanneer school weer gaat beginnen. Hoe fijn ons het leek om zoveel sneeuwvrij te hebben in het begin, zo erg verlang ik nu weer naar school! Niet dat ik zo veel geleerd heb dat ik die trials examens heel erg goed ga maken maar gewoon om terug in die routine te komen. Zodat alles weer gaat beginnen en het héél snel zomer wordt!! Zodat we lachend terug kunnen kijken op onze kleine snow apocalypse.